terk edilmiş bir evin önünde başlıyor hikaye. incir ağacı bütün çatlaklarından sarıp sarmalamış. geçen vaktin kokusunu unutturmak adına muhteşem kokusunu duvarlara sindirmeye başlamış bile. bir balkon ve bir pencere gözüküyor evin dışından. içeride kaç oda olduğu meçhul. sadece iki kişinin bilmesi gerekiyormuş gibi gizlenmiş. evin önünde mavi bir koltuk var, yağmur ve güneş karışımı eskitilmiş bir mavi. hiçbir katalogda yeri olmadığına eminiz. incir yaprakları desenleri var. bir mağazanın yeni ürünü gibi göz alıcı. unutturuyor yeni olmadığını. birini bekliyoruz. adı bir mesajda yazılı. açık bakmıyoruz. geleceği kesin. çünkü gitmek isteyenler hep bu mesajdaki bilgilerin olduğu yerde buluşuyor. gelecek olan, gideceği kesin olan. bekleyen, gitmeye meyilli. esasen onun da gideceği kesindi. incir ağacının kokusunun esiri olmuş olabilir. ağacı düşündüğüne göre öyle olması muhtemel. düşündüğünü biliyoruz. incir yazıyor eline aldığı bir yaprakla bahçenin duvarına. ağacın yapraklarının rengi de güzel. çocukken yaptığı gibi yapraklardan kalem yapıyor. inciri düşünmeden edemiyor.
evin odalarına girip gezindiğini, kaç odanın olduğunu, mutfağın nerede olduğunu, arkabahçe olup olmadığını çünkü. bir tek incir biliyor.
kapıyı çalmaya yelteniyor. bahçeyi geçiyor.çatlaklardan gözünü almaya çalışıyor. birkaç merdiveni atlayarak çıkıyor. nefesini tutup üç kez kapının tokmağına vuruyor. incirin yapraklarının sessiz sessiz kapıyı açacağını ve ona sarılacağını düşlerken gelmesi ve gitmesi gerekenin ayak sesleri duyuluyor. sokak sakin. telaşlanıyor. arkasına bakıyor. tam o sırada kapı gıcırdıyor. incir yaprakları serili antre davetkar. ayak sesleri kararlı. arada kalıyor. ev çatırdamaya başlıyor. yapraklar hızla yayılıyor. ağacın dalları bütün evi sarıyor. önce kireçler dökülüyor. sonra pencere camları kırılıyor. ev gözümüzün önünde yıkılıyor. kaç odası olduğunu öğrenmeden.
mavi koltukta gelen oturuyor. incir yapraklarını çantasına dolduruyor. gitmeye kararlıysak ben hazırım diyor.
yikanmakistemeyencocuk 