açtım bayramlık kalemimi

“Sabret, ofken cicek acacak bir gun” vus’at o. bener 

* her nesnenin bir bitimi var diyorsa şair iyi olmak dışında çaremiz mi var?

*çok yakın olmamakla çok uzak olmak arasında fark yoktur bazen. geçen zaman değil mesafelerdir dediği gibi cemal süreya’nın

*Bi yikanmak istemeyen cocuk yalnizliği coktu ustume.

*kendime ‘gececek’ siiri yazdim. Basim sikisinca okuyorum artik. Bazen de dostlarim okusun istiyorum. 

*Oyle dostca oturup konusmayali saniyeler olmustu ben omrumun yarisi sanmistim.

*Bir agri dinmedikce sizlanirsin. Ve agrilar en cok geceleri yakalar. Sessizligi sever cunku. Agrimasin diye durmadan konusan cocuklar gibiyim.

*Oyle ufak seylere kirilip dokuluyoruz ki bir metafor olarak bile insanlik butunluk arz etmiyor. Sonra emrah serbesi aniyorum. Yeterince duygusaliz goz yasarticiya gerek yok.

*çayı şekersiz içiyorum ama bir başka balkondan gelen çay kaşığı sesi şekerle olan ilişkimi sorgulatıyor.

*yaşardık, gelmese de olurdu. bira mı kahve mi sorusu anlamsız. ikisi de bir gidişin baş öykücüsü.

*gün doğmadan bir güneş doğardı akşamdan kalan sohbet ile. sesler yüzlere karışır rüyadan çıkamazdı. uyanmasak da olurdu.

*hayat dolu bir “nasılsın” ve demlikte çay’dan başka ne vardı kaybedecek. masada boş bardak da kırıldı. unuttum adını yazmayı bir yere. belki bir gün hatırlatır bir şarkı.

*bu sene anladım ki gerçekten dostluk hem çok zor hem de çok kıymetli. bunca dayanışma mesajının arkasında “korkma la dostuz biz” de yok mu yani?

*insan hayatını en fazla 5 kişiye anlatabilir bana kalırsa. mesela çocukluktan kalma yara izinin hikayesini ve bu 5 kişi sana durup dururken tokat bile atabilir, öfkelenmezsin. çünkü yaşam sonludur ama anılar sonsuzdur. sen o beş kişiyle ölürsün ya da yaşarsın. cenazende gerçekten onlar seni “iyi bilir”. geri kalanı takiyecidir.

*ne zormuş ya iyiniyet izahı. kötü olsak kolay. he deriz biter.

*Belli ki bizden once iyi icmis birileri. Hesap yuklu. Ode ode bitmiyor. 

Advertisement