kılavuz

Arkadaşlıklarda, dostluklarda, sevgilerde karşısındakini ele geçirilecek bir ülke gibi görenler vardır. Tedirgin eder beni böyleleri.
Buna karşılık, karşısındakini tanımak isteyen, karşılıklılık gözeterek biribirilerini biribirilerine açan, veren insanların yakınlıkları, destek görmelidir; hiç değilse, benden…
Bir de pattadak çıkagelenler vardır, senden istediğini senin rızanla alan, seni kendine bağlamasını başaranlar vardır… Günün birinde geldikleri gibi giderler… Tabiî, bu durumda, ilk öbektekiler gibi davranmış olurlar: Yağma bitmiştir… Ya da sen onlara, kabul etmek istemedikleri bir ölçüde bağlandığın için. Yani ‘başkası yağmalanır ama ben, başkasının kullanabileceği bir toprak değilim,’ türünden bir tutum… Senden uzaklaşırken senin ne düşündüğünü hiç merak etmezler…

bilge karasu /kılavuz

Advertisement

belki sabahtır

hadi biraz daha kırılalım

düşten kalma hiçbir an kalmasın bellekte

altını çizdiğimiz hiçbir kitap okunmamış olsun 

gönderdiğimiz mektuplar kaybolsun yollarda

hadi

biraz daha kırılalım da unutalım ilkbahar sıcaklığını

iliklerimize kadar ıslanmış

boynundan öpelim sevdiğimizi 

altını çizerek içinde ayrılık geçen cümlelerin

hadi biraz daha kırılalım da parmak ucumuzun hissizliği tamamen dinsin

yerini bıraksın sonbaharın ihtiyarlığına

avucu terlemiş kırışık bir el dokunsun gözüne kış gibi

bekleyişler çiğ gibi yağsın sabaha

hadi kırılalım son dem

sabah çayı masanın üstünde soğuyana kadar

kalmayalım kendimizde hiç

suçumuzu baş ucumuza koyup yatağa sığınalım. 

sonra bir nefeslik uykuyu bağışlayalım geceye

sonrası,

belki sabahtır uyanışımız. 

kasım’12

koşan atlar düşen atları hatırlatır.