>yorgunluk

>

Kuslar vardır, cana benzer havalarda
Soguksa kar, baharsa yaprak;
Bir basına buyur toprakta omrumuz,
Gunesle yesil elleriyle cıplak;
– Uslu ayaklarla baslamıs yolculuk-
Yurunmez oyle, bazen durulur,
Ve iner erenler katına yorgunluk;
Kapanır sukun uzre kitaplar.
Nefeslerle surup giden yasamımız
Bir su kenarına gelir durur;
Ekmekten, saraptan ote nimetler vardır;
Yurunmez oyle hep, bazen susulur.
Can YUCEL

Susma vakti geldiyse Can baba , öyleyse susmalı .
Son nefesini verir gibi olmalı son sözün ama.
Zamandan “an” çalar gibi…
Son sayfasını kapatmalı kitabın,
not almışsındır bir yerlere onları yırtıp atmalı..
Kitap ayracını çıkarıp ve unutup
tüm sayfa numaralarını ,kitabı kapatmalı..

Kapattım Can baba ama duruyor kitabım baş ucumda..
Bir garip yorgunluk bu uzun bir maraton koşusu
sanki sürmüş aylarca…
İliklerine kadar hisssettiğin
uyusam geçer diyemediğin..
Koşulmaz öyle hep , yürünmez de bazen durulur ..
bakarsın geriye ve kimler kalmış yüreğinde..
Durduğun yer neresidir ve kimlerledir düşüncelerin.

Soğuksa kar , baharsa yapraktır.
İçin üşür ,ince ince titrersin .
Sen , Can baba Ankara’yı iyi bilirsin.
Ayazı yakar elini yüzünü , elini cebine sokar yürürsün.
yine de tüm rüzgarlara yeğlersin .

Bir başına yürür toprakla ömrümüz,
bir başına sever bir başına ölür.
Uslu ayaklarla başlar sonra
tam bir muzur olur,
bitmez dersin son bulur…

23.03
26.12.2007